Στο Σουόνσι της Ουαλίας, στις 27 Οκτωβρίου του 1914, γεννήθηκε ένα ασθενικό τέκνο. Το όνομά του Ντύλαν Τόμας και έπασχε από πολύ νωρίς, βρέφος ακόμη, από άσθμα και βρογχίτιδα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η μητέρα του να τον κανακεύει και να του παρέχει κάθε δυνατή περιποίηση μέχρι που ήταν αρκετά μεγάλος, ώστε αυτό να μη θεωρείται πια και τόσο φυσιολογικό!
Ο πατέρας από την άλλη, ο πρεσβύτερος Ντύλαν, ήταν άτεγκτος. Ένας άνθρωπος που σπάνια χαμογελούσε και ακόμη σπανιότερα έδινε κάποιο χάδι στο γιο του. Η τρυφερότητα και το χιούμορ δεν υπήρχαν στο ρεπερτόριό του.
Αυτό που υπήρχε όμως ήταν η υπομονή και επιμονή στην μόρφωση του γιού του όσον αφορά τα Αγγλικά. Κάθε πρωί, με θρησκευτική ευλάβεια, έλυναν μαζί το σταυρόλεξο της καθημερινής εφημερίδας, συνήθεια που κράτησαν μέχρι και τις τελευταίες μέρες τους σε αυτόν τον κόσμο.
Η καθημερινή τελετουργία μεταξύ πατέρα και υιού είχε ως αποτέλεσμα ο νεαρός Τόμας να διαπρέψει στο σχολείο στο μάθημα των Αγγλικών. Μόνον εκεί όμως! Στα υπόλοιπα μαθήματα οι βαθμοί του ήταν μονίμως κοντά στην βάση και χαρακτηριζόταν ως ένας απείθαρχος, αυθάδης και αδιάφορος μαθητής απ’ τους καθηγητές του. Το είχε πει άλλωστε και ο ίδιος χρόνια αργότερα: “Αν δεν γινόμουν ποιητής θα είχα πεθάνει στην ψάθα. Δεν έχω καμία άλλη δεξιότητα!”
Στα 16 του χρόνια έπιασε πρώτη φορά μολύβι και χαρτί και δεν τα ξανάφησε ποτέ του. Ξεκίνησε γράφοντας ποιήματα τα οποία έγιναν και το πάθος του. Μαζί φυσικά με το αλκοόλ και τις όμορφες γυναίκες που τον διαφέντευαν μέχρι το θάνατό του. Εργάστηκε και ως δημοσιογράφος για μικρό διάστημα προκειμένου να έχει κάποια χρήματα, αλλά κατάλαβε αμέσως πως ήταν πιο διασκεδαστικό το να τα ξοδεύει στις παμπ με το να γίνετε σκνίπα, παρά να τα βγάζει κάνοντας κάποια εργασία!
Το 1933 συνέθεσε ένα από τα διασημότερα ποιήματά του με τίτλο «And Death Shall Have No Dominion» (Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία), το οποίο του εξασφάλισε μία συνάντηση με μεγαλοεκδότες στο Λονδίνο. Τον επόμενο χρόνο εκδόθηκε η πρώτη συλλογή ποιημάτων του. Το κοινό τον λάτρεψε αμέσως. Σε αντίθεση με τους περισσότερους ποιητές της εποχής του, αρνούνταν να ασχοληθεί με πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα. Η ποίηση του ήταν περισσότερο ρομαντική, συναισθηματική και έγινε εύκολα αποδεκτή από τον κόσμο.
Κι ο θάνατος δεν θα ʽχει εξουσία.
Γυμνοί οι νεκροί στον άνεμο και το γερτό φεγγάρι
Με τον άνθρωπο θα σμίξουνֹ
ʽΟταν γλυφτούν τα κόκκαλα τους
και τα γλυμμένα κόκκαλα χαθούν,
Θα ʽχουν αστέρια σε αγκώνα και ποδάριֹ
Αν και τρελοί, θα συνεφέρουν,
Αν θαλασσόπνιχτοιν θʼ αναδυθούν,
Αν κι εραστές χαμένοι αυτοί, δεν θα χαθεί η αγάπηֹ
Κι ο θάνατος δεν θα ʽχει εξουσία.
(Απόσπασμα απ’ το ποίημα του Ντ. Τόμας “Και ο Θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία μτφ: Γιώργος Μπλάνας)
Όπως αναφέραμε ο Ντύλαν Τόμας είχε πάθος με τις γυναίκες. Και οι γυναίκες όμως ένιωθαν έντονη έλξη για το άτομό του. Το παρουσιαστικό του και ο λόγος του ήταν οι καλύτεροι σύμμαχοι στον να κάνει μια γυναίκα να τον θελήσει. Η γοητεία του είχε αποτέλεσμα και στην 22χρονη τότε Κέιτλιν Μακναμάρα. Η Κέιτλιν είχε καταγωγή απ’ την Ιρλάνδία και η οικογένειά της ήταν αρκετά απελευθερωμένη απ’ τα στερεότυπα της εποχής. Έτσι η νεαρή κοπέλα ήταν δυναμική, ανεξάρτητη και σεξουαλικά απελευθερωμένη. Ο Τόμας την ερωτεύτηκε αμέσως και έζησε μαζί της μέχρι το τέλος της ζωής του.
Η σχέση τους ήταν θυελλώδης. Και οι δύο έπιναν πολλοί, διατηρούσαν εξωσυζυγικές σχέσεις και αδυνατούσαν να ελέγξουν την οργή τους. Ήταν όμως αδύνατο να μείνουν μακριά ο ένας απ’ τον άλλον. Κάθε φορά που μάλωναν, ο Τόμας επέστρεφε και η Κέιτλιν τον δεχόταν.
Τα χρόνια που ακολούθησαν έφεραν τρία παιδιά στο ζεύγος Τόμας- Κέιτλιν και η ζωή κυλούσε αρκετά πεζά. Τα έσοδα ήταν περιορισμένα και με τα χρέη να τρέχουν η ζωή δεν σήκωνε πολυτέλειες. Ο Τόμας λόγω της ασθενικής φύσης του δεν κατετάγη στον στρατό και δεν πολέμησε στον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. Αντιθέτως του ανατέθηκε να γράψει πολεμικά σενάρια πατριωτικών ταινιών που σκοπό είχαν να ανυψώσουν το ηθικό των στρατιωτών και του πλυθυσμού της Αμερικής. Αυτό έφερε κάποια παραπάνω χρήματα στο σπιτκό τους.
Η σημαντικότερη στιγμή της ποιητικής του καριέρας ήρθε το 1950, όταν και του έγινε πρόταση να περιοδεύσει στην Νέα Υόρκη.
Εκατοντάδες συγκεντρώνονταν για να τον ακούσουν να απαγγέλλει τα ποιήματά του και τον παρακολουθούσαν με κομμένη την αναπνοή. Η Κέιτλιν συχνά απορούσε «πώς δεκάδες πανέμορφες κοπέλες τρελαίνονταν με έναν κοντό, χοντρό κι ασθενικό Ουαλό». Ξεχνούσε βέβαια ότι κάποτε είχε γοητεύσει και την ίδια…. O Τόμας αντιμετωπιζόταν ως «ροκσταρ» όπου κι αν πήγαινε. Η προσωπική του ζωή ενθουσίαζε ακόμα περισσότερο το κοινό του. Έπινε μανιωδώς, κοιμόταν με διαφορετική γυναίκα κάθε βράδυ και φωτογραφιζόταν πάντα με ένα τσιγάρο στο στόμα. Οι θαυμαστές του αναφέρουν ότι πριν από τον Τζέιμς Ντιν, τον Μάρλον Μπράντο και τους Rolling Stones, ήταν ο Ντίλαν Τόμας που αντιπροσώπευε μια ατίθαση γενιά. Έκανε τρεις περιοδείες στις ΗΠΑ από το 1950 μέχρι το 1953. Το φθινόπωρο του ’53 ξεκίνησε την τέταρτη και τελευταία περιοδεία του.
Στις 3 Νοεμβρίου του 1953 έμεινε ξαπλωμένος όλη τη μέρα στο κρεβάτι του ξενοδοχείου Chelsea. Έπινε σαν να μην υπήρχε αύριο και το βράδυ, μεθυσμένος, έφτασε στο μπαρ που σύχναζε κάθε βράδυ. Πρόκειτε για ένα μικρό θαύμα που κατάφερε και γύρισε στο ξενοδοχείο και δεν λιποθύμισε κάπου μετά από τόση κατανάλωση αλκοόλ. Αφού περιφανέυτηκε στους υπαλλήλους του ξενοδοχείου ότι έσπασε το προσωπικό του ρεκόρ όσον αφορά το ποτό ανέβηκε πάνω να κοιμηθεί. Την επόμενη μέρα, τον επισκέφτηκε ο γιατρός του, ο οποίος του χορήγησε μορφίνη, πιστεύοντας ότι υπέφερε από υπερκόπωση. Όσο περνούσε η ώρα, η κατάσταση του Τόμας χειροτέρευε, δεν μπορούσε να αναπνεύσει και έπεσε σε κόμμα. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου και πέθανε στις 9 Νοεμβρίου, χωρίς να ξυπνήσει ποτέ. Η γυναίκα του, Κέιτλιν, χρειάστηκε να απομακρυνθεί από το πλευρό του με ζουρλομανδύα, επειδή κόντεψε να τρελαθεί από τη στενοχώρια της.
Ο Ντύλαν Τόμας, ο “Ροκ” ποιητής του 20ου αιώνα ήταν μόλις 39 χρονών…
Καμπάκης Κωνσταντίνος (Συγγραφέας – Ερευνητής)
